ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ-ΓΡΑΦΕΙΩΝ-ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ


Συγκρότημα Κατοικιών στη Ν. Δημητριάδα Βόλου

Έτος κατασκευής:
2007-8


Αρχιτέκτων:  Κ. Αδαμάκης Συνεργάτες: Κ.Σαράντης Πολ. Μηχ: Φ.Σαμαράς Μηχ. Μηχ: Δ.Ζημέρης



Δ.Καμβύση






Α. Γερόλυμου





Επαναδιαπραγμάτευση του ορίου ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο χώρο. Η οργανωμένη δόμηση στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, στηρίχθηκε στο γνωστό σε όλους «σύστημα αντιπαροχής». Η κακή κατάσταση του αστικού χώρου στις ελληνικές πόλεις, οφείλεται αφενός μεν στην ολοκληρωτική επικράτηση του συγκεκριμένου συστήματος και αφετέρου στην αδυναμία της διοίκησης να επιβάλει όρους και αρχές για τον σχεδιασμό και την οργάνωση του δημόσιου χώρου. Κλειστά οικοδομικά τετράγωνα με κατακερματισμένους ακάλυπτους χώρους που λειτουργούν ως χωματερές και δοχείο απορριμμάτων των παρακείμενων πολυκατοικιών.  Η ιδέα του «ενεργού οικοδομικού τετραγώνου και της ενοποίησης των ακαλύπτων χώρων», ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη, σκοντάφτοντας στην απαρχαιωμένη ελληνική νομοθεσία περί ατομικής ιδιοκτησίας. Η πρόταση επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου σε επίπεδο οργανωμένης δόμησης. Προτείνει μικρή ιδιωτική αυλή με υποχώρηση της κτιριακής μάζας  από το δημόσιο δρόμο  και κοινόχρηστο ακάλυπτο χώρο (πράσινο) στο πίσω μέρος. Μορφολογικά αποτελεί τον αντίλογο στη λογική της υποτιθέμενης ανεξάρτητης «μεζονέτας», η οποία κυριαρχεί, στις επεκτάσεις των ελληνικών πόλεων. Λιτή γραμμή, χωρίς μπαλκόνια αλλά με μεγάλους ημιυπαίθριους χώρους, σε συνέχεια των αυλών και του κοινόχρηστου ακάλυπτου χώρου. Λειτουργικά οι κατοικίες χαρακτηρίζονται από την κατακόρυφη οργάνωση σε τρία επίπεδα. Στο υπόγειο, βοηθητικοί χώροι και χώρος στάθμευσης. Στο υπερυψωμένο ισόγειο με ανεξάρτητη είσοδο κατά κατοικία οι χώροι υποδοχής και διημέρευσης και στον Α’ όροφο τα υπνοδωμάτια και οι χώροι υγιεινής. Σημαντικό στοιχείο που διασφαλίζει το καλύτερο δυνατό «κλίμα», η διαμπερότητα των χώρων (αερισμός και φυσικός ελκυσμός) και η προστασία τους από ήλιο και δυσμενείς καιρικές συνθήκες, μέσω των ενδιάμεσων ημιυπαίθριων χώρων. Μορφολογικά αποτελεί τον αντίλογο στη λογική της υποτιθέμενης ανεξάρτητης «μεζονέτας», η οποία κυριαρχεί, στις επεκτάσεις των ελληνικών πόλεων. Λιτή γραμμή χωρίς μπαλκόνια αλλά με μεγάλους υπαίθριους χώρους, σε συνέχεια των αυλών και του κοινόχρηστου ακάλυπτου χώρου.