Σταθμός ΗΣΑΠ στα Πετράλωνα
Έτος κατασκευής : 2001-2003
| Αρχιτέκτων: |
Κ. Αδαμάκης |
Πολ .Μηχ.: |
Θ. Κωνσταντάς |
Ηλ. Μηχ.: |
Π.Αδάμος |
|
Ε.Τζαβέλλα |
|
Ν. Χατζηνικολάου |
|
|
|
Κ.Σαράντης |
|
|
|
|
|
Ε.Γαλλή Προγκίδου |
|
|
|
|
|
Μ.Μπαμπούκα |
|
|
|
|
Οι κατευθύνσεις που δόθηκαν στους μελετητές, ήταν αφενός η λειτουργική
και αφετέρου η αισθητική ανασύνταξη. Η κατασκευή του ίδιου σταθμού είχε
ξεκινήσει το 1950 και ολοκληρώθηκε με νέες εγκαταστάσεις των υποσταθμών της ΔΕΗ
και των τουαλετών το 1998. η αποκατάσταση του σταθμού σύμφωνα με τη μελέτη
έγινε το 2003 και ο σταθμός παραδόθηκε το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Οι στάθμες
των αποβάθρων είναι υπερυψωμένες από τους παρακείμενους δρόμους και είναι
κατασκευασμένες από σκυρόδεμα και εμφανή λιθοδομή. Η ελεύθερη επικοινωνία κοινού επιβατών γινόταν μέσω μικρής
υπερυψωμένης μεταλλικής γέφυρας (πλάτους 1.80μ) στην οποία παρατηρούνταν
μεγάλος συνωστισμός τις ώρες και τις μέρες αιχμής. Η κατασκευή ήταν κακή και τα
υπάρχοντα μεταλλικά στέγαστρα κάλυπταν μόνο το 25% των αποβάθρων, με ελάχιστο
εξοπλισμό.
Στη βασική χωροθέτηση και κεντρική αρχιτεκτονική λειτουργική ιδέα λήφθηκαν
υπόψη τα εξής:
-Επάνω
άκρο-όριο του σταθμού θεωρούνται οι εγκαταστάσεις υποσταθμών της ΔΕΗ και των
τουαλετών, οι οποίες διατηρούνται. όλες οι υπόλοιπες κατασκευές αποξηλώνονται
και κατασκευάζονται εκ νέου. -Η νέα πρόταση κινείται στην κατεύθυνση
δημιουργίας ενός κλειστού συστήματος, απαιτητού από τον ΗΣΑΠ, απόλυτα
ελεγχόμενου. παράλληλα δίνεται η δυνατότητα της ελεύθερης και απρόκοπης μετακίνησης του κοινού στα δύο
τμήματα του αστικού χώρου, έξω από το κλειστο σύστημα του σταθμού.
Αυτό επιτυγχάνεται με την κατασκευή της κλασσικής γέφυρας, πλάτους
4μέτρων, που εξυπηρετεί την εσωτερική κίνηση μεταξύ των δύο αποβάθρων του
σταθμού και της δεύτερης δυνατότητας επικοινωνίας με΄σω μεγάλης πλατφόρμας και
εξωτερικής πρόσβασης με κλιμακοστάσιο και ανελκυστήρα. Βασική επιλογή της αρχιτεκτονικής λύσης, ήταν η
δημιουργία ενός συστήματος, που να χαρακτηρίζεται από μια διαβάθμιση
κλειστού-στεγασμένου ημιυπαίθριου χώρου και η αποφυγή δημιουργίας ενός κλειστού
σταθμού, ο οποίος εκτός από τη λειτουργική πολεοδομική ασυνέχεια, θα
δημιουργούσε και οπτική ασυνέχεια στον αστικό ιστό. Παράλληλα, στόχος της
αρχιτεκτονικής λύσης ήταν να επιτευχθούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες
παραμονής για τους επιβάτες και η προστασία τους από τις δυσμενείς καιρικές
συνθήκες.
           |
